مردک پست که عمری نمک حیدر خورد نعره زد به سر مادر به غرورم برخورد
ایستادم به نوک پنجهٔ پا اما حیف دستش از روی سرم رد شد و بر مادر خورد
هرچه کردم سپر درد و بلایش گردم نشد ای وای که سیلی به رخش آخر خورد
آه زینب به خدا من دیدم مادرم خورد به دیوار ولی......
فارغ از اسلام...
فارغ از دخت نبی وهمسر ولی بودن...
فارغ از مادر ائمه بودن...
فارغ از بهترین ریحانه عالم بودن...
یه مادر باردار...توی خونه کنار بچه های کوچیکش...صدای وحشیانه کوبیدن در میاد...کیه ؟! ...اومدن همسرش رو به زور ببرن...پشت در...دری که چوبیه...مسمار داره...نمی زارم وارد بشید،برگردید...دستور می رسه هیزم جمع کنید...و بعد...آتیش...میخ ها سرخ شده بود،داغ داغ ...آره در می سوخت...آتیش زبونه می کشید...وبعد...یه مرد قوی جثه....محکم می کوبه به در...بازم بگم؟! میخوام بگذرم چون این قلم نمیتونه بگه چی شد بین در ودیوار...نمیتونه بگه چجوری سینه مادر سوخت...فرزندش سقط شد...پهلوش شکست....نه نمیتونه...اما نه هنوز تموم نشده...دست به دامان همسر...نمیزارم...و اونجا بود که غلافی که توش شمشیر بود به روی بازوش نشست...انقدر ضربه بزن تا دست از دامان همسرش بکشه...و رفتند...حالا یه کوچه بود و یه مادر که یه دست به دیوار و دست دیگرشو به پسر ۸ ساله اش داده بود...خدایا چند بار زمین به زمین نشت و پا شد؟!
قلب او بشکسته و چشمش سیاهی می رود
ای محول حال زهرا را دگرگون تر نکن...
ای که ره بستی میان کوچه ها بر فاطمه
گردنت را می شکست آنجا اگر عباس بود
مرو ای بانوی تب دار دلت می آید؟
من و تنهایی و تکرار دلت می آید؟
توفقط سعی نمودی که مسافر باشی
حیدر و این همه اصرار دلت می آید؟
ما مگر قول ندادیم که با هم باشیم
من شوم بعد تو بی یار دلت می آید؟
وقت تنهای من سنگر من بودی تو
حیدرو این همه اشرار دلت می آید؟
چند وقتی است به من یه طرفی می نگری
میکنی پوشش اسرار دلت می آید؟
زود باید همه ی قائله را جمع کنم
من بمانم در و دیوار دلت می آید؟
بعد تو سهم من این است از این مردم شهر
خنده بر حیدر کرار دلت می آید؟
هر کجا میخ ببینم من همان جا مردم
من بمانم در و مسمار دلت می آید؟
چشم وا کن بنگر دختر خود زینب را
که شده بر تو پرستار دلت می آید؟
زینبم را بخدا دیده تر می آید
بستن زخم به زینب چقدر می آید.
دیده بر سینه ی انسیه حورا یک زخم
بسته با پارچه ای سینه ی زهرا یک زخم
روزها میگذرد حادثه ها می آید
روزگاری که ببندد سر بابا یک زخم
روزگاری که جگر پاره حسن میمیرد
و بسوزاند همان جا حسنش را یک زخم
روزها میگذرد کرب و بلا می آید
آن دمی که بزنند ابروی سقا یک زخم
زخمهایی که ببیند به تمام عمرش
چاره دارند همگی فاطمه الا یک زخم
حرمله تیرسه پر سینه ی فزرندم حسین
می رسد تا به فلک ناله ی دلبندم حسین
*
شاعر:محسن داداشی
بیا ای عید!
اما شادی ما رانخواهی دید...
مریضی دارد این خانه ، پریشان کسی هستیم...
در غم مادر امام زمان...
یا زهرا
نکند حفظ علی بر همگان عار شود